O outro día sucedeume algo incrible, estades no voso dereito de non crer o que agora vos vou a contar, pero espero un acto de fe.
Achegábase a hora de facer a comida, así que me deixei caer pola cociña para ver que se me ocorría, ao abrir a neveira en busca de inspiración unha cebola pegou un salto desde o seu estante e saíu correndo usando as súas decenas de raíces como patiñas; a porta da cociña estaba pechada así que levou un golpe que me doeu ata a min e deixouna inmóbil no chan (descoñezo se as cebolas teñen boa visión, pero tras o ocorrido imaxino que non demasiado)
Cando reaccionei achegueime e collina coa man, entón cunha aguda voceciña comezou a gritar~ ¡déixame marcharme, sóltame humana!
Eu non daba crédito ante unha cebola que me reclamaba a liberdade, asustada lanceina á mesa e afasteime quedándome pegada ao mesado da cociña; era unha cebola, seino, pero se conseguira correr e pronunciar algunhas palabras, non sabía de que máis sería capaz aquela hortaliza.
Observaba atónita o que estaba a ocorrer, a cebola achegábase aos bordos da mesa e ata parecía que tentaba medir a altura desta. A situación era suficiente para asumir que perdera o norte, pero o seguinte que fixen xa foi para encerrarme nun manicomio, alcancei dicir unhas palabras con voz temerosa, foron~ "¿Que fas?"
~ Quero marcharme de aquí, o tomate contoumo todo~ a voceciña tiña un ton que mesturaba tristura e rabia.
Eu chegara a un punto no que non me importaba parecer un pouco máis tola se cabía, polo que proseguín coa conversación.
~ Que che dixo? É polo de que sodes comida?
~ Non é iso, ser comida é un orgullo para nós; desde que estaba na horta ata que me escolliches na froitería eu non podía parar de entusiasmarme coa idea de formar parte dun prato. Cando llo contei ao tomate o outro día, díxome o que ía pasar, que che ía a facer chorar cando me cortases.
A situación xa me parecía totalmente normal e estaba empatizando con aquela cebola.
~ Seino~ díxenlle~ non es a primeira, debes crerme cando digo que me valen a pena unhas bágoas, encántasme~ tentei consolala.
~ Pero eu non quero molestar, síntome mal sabendo iso.
~ Non sabes canto che entendo... a min pásame moito, dou problemas sen querer, pero entendín que a pesar de todo escóllenme. Eu podería comprar un allo porro, por exemplo, pero aínda que me poidas facer chorar un pouco é máis o que me dás do que me amolas.
Achegueime á mesa, tendín a palma da miña man no bordo e a cebola subiuse a ela.
~ Non te preocupes por nada, todo vai ir ben~ dixen para tranquilizala mentres co meu dedo índice acariñábaa.
~ Só espero ter un sabor delicioso e que as túas bágoas non sexan en balde~ falou por última vez.
~ Simplemente tes que ser como es, por iso escollinche no seu momento. Hoxe vas acompañar á leituga, ti soa, sen tomates entremetidos.
Saltou da miña man e rapidamente colocouse sobre a táboa de madeira, por fin chegara o seu gran día.
IMAXINO QUE TODOS/AS SENTIMOSNOS COMO ELA ALGUNHA VEZ E NON VEMOS MÁIS ALÓ DOS INCONVENIENTES QUE PODAMOS DAR EN MOMENTOS PUNTUAIS, ESQUECÉNDONOS DE QUE A PESAR DE TODO MOITOS/AS QUEREN QUE SIGAMOS ACHEGANDO SABOR A ESA ENSALADA QUE É A SÚA VIDA.
PAULA PEREIRA
http://viviemdo.blogspot.com.es/2015/08/
Imprimir